romanowa.

Roman

I. Dotyczące autora.
1. Mów mi Roman.
2. 16 i 4 miesiące
3. nie dotyczy
3a. Pstryk.
‘ kuźwa znów nie wyszło ‘ przemknęła mu myśl. Wiatr tego dnia był nieznośny, liście na drzewach nie miały szans utrzymania się gałęzi, baa nawet same gałązki nie miały szans trzymać się konaru. Lecz to nie było dla niego przeszkodą. Postanowił zrobić te cholerne zdjęcia. Musiał je zrobić. Od maleńkiego uważał, że późna jesień jest najurokliwszą porą roku. Przecież pośród niej wychodzi tyle ludzkich słabostek. Ta depresja, ta chandra. Widzieć ludzi uśmiechających się do siebie nawzajem by po pięciu minut ujrzeć w ich oczach łzy. Albo ujrzeć bawiące się beztrosko dziecko w kałuży by za parę chwil wystraszone, zdało sobie sprawę z brudnych spodni i perspektywy kary od mamy.
On stał dziarsko nad tamą i robił zdjęcia zwykłym krzakom. Denerwował go tylko ten wiatr. No i to zimno ciągnące od wody. Sama cienka, skórzana kurtka, na której widać młodzieńcze szaleństwa i niedbale przewieszona arafatka z wycieczki po Arabii, nie były w stanie powstrzymać jego od przenikliwych do szpiku kości fal zimna. Gdyby dzień wcześniej zamiast pić z kolegami siódmą kolejką zerknął okiem na pogodę, albo choćby z rana lecząc kaca spojrzał w Internecie na temperaturę, nie klnął by teraz pod nosem, że wszystko zostawia na ostatnią chwilę. Czuł już, że jego palce to już tylko kostki lodu. ‘tak tylko skruszyć i dodać do Jacka Daniela.’ Po ostatniej wizycie u rodziny wszystko mu się kojarzyło z tą whiskey.

Pstryk.
Otulony ciepłem bijącym z kawiarnianej filiżanki amazońskiej kawy odzyskiwał siły. Siedział gdzieś w kącie, zajęty sobą i swoimi zdjęciami. Na 150 udanych tylko 40. Nie zirytował się jak to miał w zwyczaju. Wiedział, że jakościowo są wyśmienite. Był pewny siebie, iż szef Go pochwali i wreszcie wyśle gdzieś by robić zdjęcia na plaży wśród opalonych, półnagich ciał, pięknych kobiet, lejących się strumieniami najlepszych na świecie drinków, wiecznych imprez, wygodnych łóżek i tych wspaniałych, niewyobrażalnych i jedynych w swoim rodzaju widoków. Wystarczy tylko awans. Z marzeń wyrwała go biuściasta kelnerka.
- Coś jeszcze pan zamawia ? – spytała słodkim głosem, a biust próbował się wydostać z wyraźnie przykrótkiej bluzki.
- Nie dziękuję – odparł nawet nie spoglądając w jej stronę, teraz liczył się on i jego zdjęcia.

Pstryk.
Ona leciała jak na połamanie nóg. Wiedziała, że jeśli w ciągu 15 minut nie znajdzie się w biurze, może zapomnieć o tym, że kiedykolwiek istniała dla niej szansa aplikacji u boku najlepszego prawnika w Nowym Roku. Wystrzeliła jak z procy z drzwi taksówki szczęśliwa, że w życiu ma wszystko jak na tacy tylko musi trochę popracować. Tak była zajęta swoimi myślami, swoim dążeniem do celu, że nie zważała na to, co się dzieje dookoła. Z myśli wyrwał ją tylko brzęk aparatu i głośne, bezczelne przeklniecie.

Tak zaczęła się historia 150 zdjęć.

4. 11771591

II. Dotyczące postaci.
1. Marzanna Irsky
2. 18 lat Rosja
3. Ellen Page
4. Nie ładna, nie brzydka. Nieprzystępna. Mściwa. Chłodna. Z własnymi zasadami i bagażem doświadczeń.
5. Giordano Falcone ( i bardziej nim bym się chciała zająć.)[/b]

madciak.

jak dla mnie to historia na... 4. xd
stylistycznie ładnie i w ogóle, ale pomysł troszkę nudny.
zresztą, co mi oceniać w Boże Narodzenie? ^^

zaaaa. jeśli można. Very Happy

dotte

tasza.

na mój gust poprawnie jest 'przemknęło mu przez myśl', nie 'przemknęła mu myśl'.
ale za. Very Happy

killer.

Przyjęta ^^